1. Wśród morskich fal, daleko, hen,
łódź mała cicho mknie.
Jej żagle z dala bielą się,
Uczniowie płyną w niej.
Wtem wiatr gwałtowny zerwał się
Z poszumem lecąc w dal,
I mała łódź kołysze się
Wśród morskich znika fal.
2. Wśród przestraszonej rzeszy tam
był ktoś, kto cicho spał.
To był tej garstki Mistrz i Pan.
Wtem głos się słyszeć dał:
„Giniemy! Kto wybawi nas?”
Mistrz wstał i słowo rzekł.
Wnet ucichł wiatr i fali szum,
Spokoju nastał czas.
3. O ludu Pański, wszakżeś ty
Niejeden stoczył bój
I jeszcze groźne grzechu kry
Czyhają na byt twój.
Lecz ufaj, wszędzie z tobą Bóg,
On zawsze wiedzie cię;
Wśród życia burz i w czasie trwóg
On chronić ciebie chce!
4. O Jezu, prośby nasze ziść,
By każdy poznać mógł,
Że byłeś z nami, jesteś dziś,
Żeś Ty nasz Pan i Bóg!
O, prowadź, Panie, dzieci
Swe Wśród świata tego burz;
Daj ujrzeć nam oblicze
Twe I światło wiecznych zórz.
1. Opowiedz mi o Jezusie,
Wpisz każde z słów w serce me;
Mów o tej wieści kosztownej,
Co w lepszy świat wznosi mnie.
Mów jak anieli śpiewali,
Gdy Pana witali w głos;
Gdy Jego moc wysławiali,
Głosząc szczęśliwszy nam los.
Refren:
Opowiedz mi o Jezusie,
Wpisz każde z słów w serce me.
Mów o tej wieści kosztownej,
Co w lepszy świat wznosi mnie.
2. Powiedz mi dziś o Jezusie,
O Jego wędrówki dniach;
O przebaczeniu w Chrystusie
I o zwycięstwie po łzach.
Mów jak mam iść w ślady Jego
I jak zwyciężać co dnia,
Aż tu zwycięstwa od Niego
Dusza nauczy się ma.
3. Mów mi, jak tam na Golgocie
Skonał On wśród srogich mąk,
Złożony w kamiennej grocie
Wstał śmierci uszedłszy rąk!
Mów, opisz miłość tę wielką,
Co zbawić grzeszników chce.
Zgubionym nadzieję wszelką,
Radość i pociechę śle!
1. Rozkwitła róża biała
Na pędzie szlachetnym,
Jak stara wieść podała,
W rodzie Dawidowym.
Bóg daje róży kwiat,
Radości naszej źródło,
Gdy świat spowiła noc!
2. Różyczka taka biała
Słodyczy zapach ma,
A blaskiem swym rozjaśnia
W ciemności każdy krok.
Człowiekiem, Bogiem był,
Swą pomoc dał w trudnościach,
Od śmierci wyrwał nas!
1. Mistrzu, wichura szaleje
I fale tak trwożą nas!
Patrz, niebo się chmurzy, ciemnieje,
Nadziei już promień zgasł!
Zważ, Panie, że my giniemy,
Już tonie nasza łódź!
W każdej chwili na dno pójść możemy:
Zbudź się, Mistrzu nasz, ach, zbudź!
Refren:
Rzekł Zbawca: „Żywioły słuchają mnie: Ucisz się!”
Choćby też szalała morska toń,
Szatańska i ludzka groziła nam dłoń,
Ucichną wnet burze, gdyż z nami Pan!
On Panem żywiołów i Władcą sam!
Bo wszystko się stanie, jak On chce!
Serce me, ucisz się,
Bo wszystko się stanie, jak On chce!
Więc ucisz się!
2. Mistrzu, w rozterce i męce
Do Ciebie wznosimy głos!
Błagalnie wyciągamy ręce:
Ach, odmień nasz przykry los!
Pokusy nami targają
I niszczą życia łódź.
Ratuj nas, Panie, podaj dłoń
Swoją I wiarę nam w sercach zbudź!
3. Mistrzu, już burza ustała
I ucichł też wichru szał.
Patrz, w słońcu przyroda lśni cała,
Bóg w serce nam pokój wlał.
Samych nas, Zbawco nasz drogi,
Nie zostaw w burzy dni:
Niech nas wiedzie wciąż pokój Twój błogi,
Już światło przystani lśni!
1. Ptaszki mają swoje gniazda,
Lisy chroni ciemny bór,
Dziki zwierz przebywa w lasach,
W jarach i na szczytach gór.
2. Tylko Jezus nie miał domu,
Chociaż Panem ziemi był.
Nie miał, gdzie by głowę skłonił,
Skromnie i w ubóstwie żył.
3. Żyjąc tu na grzesznej ziemi
Słał modlitwy w niebo tam;
Stwórca nieba i Pan świata
Pokrzepienia szukał sam.
4. W trudzie spędził życie znojne,
Leczył chorych, słabych, mdłych;
Wszędzie wszystkim był dostępny,
Zmieniał serca ludzi złych.
5. Czemuż często się żalimy,
Że niejasne drogi są?
Zaufajmy Jezusowi,
A On da nam łaskę Swą.
1. O, Galileo z dawnych lat,
Tyś znana jest na cały świat.
Na ziemiach twych Pan uczył lud,
Czyniąc niejeden Boski cud.
Refren:
Galileo, dziś imię twe
Do głębi wzrusza serce me!
Ono nie zginie w biegu dni,
Jak długo słońca blask się lśni!
2. Na wodach twych Pan w łodzi stał
I ziarna prawdy w serca siał;
Na ziemi twej niejeden cud
Na sobie lud doświadczyć mógł.
3. O, Galileo, imię twe
Nam zawsze drogie, miłe jest,
Bo w tobie żył nasz Chrystus Pan,
Spełniając Swój zbawienny plan!